Kun je in je eentje iets doen als het gaat om grote thema’s als armoede? Lange tijd ging ik er onbewust van uit van niet. Nu zie ik dat anders. Door een ervaring die ik vorig jaar had, tijdens het spelen van een spel.
Onaangename spelregels
We speelden een real-life-spel dat ging over geld. Het doel van het spel was een pensioen voor jezelf op te bouwen en daarvoor moest je onderhandelen met je medespelers. Er waren twee rondes en in ronde twee werden de spelregels vanuit de bank heel onaangenaam. Er golden hoge rentes en je wist gelijk dat het heel moeilijk zou worden om een beetje pensioen op te bouwen. Een ronde duurde maar tien minuten. Je voelde gelijk de stress opkomen die deze nieuwe spelregels veroorzaakten. Dus tijd om ergens over na te denken had ik niet. Ik herinner me nog goed dat ik gelijk wist hoe ik het aan wilde pakken. Ik dacht: “Als dit de regels zijn, dan zet ik in op net voldoende pensioen voor mezelf en verder wil ik dat zo veel mogelijk anderen ook dat niveau bereiken.”
We speelden het spel met ongeveer vijftien mensen. Gedurende de tien minuten handelen, vroeg ik steeds aan mijn onderhandelingspartner hoe ver diegene al was met opbouwen van pensioen. Als iemand er erg slecht voor stond, dan paste ik de deal aan zodat de ander gunstiger af was. Na de tien minuten speeltijd had ik met de meeste medespelers wel onderhandeld, dus het was opgevallen dat ik steeds die vraag stelde en zo nodig de deal bijstelde. Een paar anderen deden het inmiddels op dezelfde manier. Ze deden met me mee, zonder dat ik dat gevraagd of verwacht had.
Het spel zat zo in elkaar dat na tien minuten speeltijd ‘de klok werd stilgezet’ en we de kans kregen een rondje te maken om te horen hoe iedereen ervoor stond, waarna we nog één minuut extra onderhandelingstijd kregen. Sommigen van ons bleken nog onder de armoedegrens te zitten. Het kwam van een medespeler dat er gezegd werd: “Dat kunnen we samen oplossen toch?” En ja, degenen die inmiddels een ruim pensioen hadden opgebouwd, waren zomaar bereid daar wat van af te staan om zo anderen uit de armoede te halen. We zagen hoe blij iedereen daar van werd; dat motiveerde ons allemaal.
Dit spel zo te spelen was een bijzondere ervaring. Een fijne ervaring ook. Na afloop vertelden de spelleiders dat ze nog niet eerder hadden meegemaakt dat het spel zo ‘op samen gericht’ gespeeld werd, zo met de bedoeling iedereen een basis bestaansniveau te gunnen.
Pas een paar maanden later, drong de betekenis ervan echt tot me door. Ik dacht aan mijn overtuiging dat je in je eentje niets kunt uitrichten tegen armoede in de wereld. Op dat moment realiseerde ik me dat wat in spelverband geldt, ook maar zo in de ‘echte wereld’ zou kunnen gelden. Dat het daadwerkelijk leven van wat je van binnen voelt, en dat ook zichtbaar maken, wel degelijk kan helpen de wereld te veranderen.
Er is wel een verschil. Een spel is een spel en dan durf je wat uit te proberen. Bovendien was er in het spel geen tijd om na te denken. Nu heb ik alle tijd om na te denken. “Slaat het wel ergens op om dit te doen?” “In een wereld met zo ontzettend veel mensen, wat zou het gedrag van één persoon daar voor verschil in kunnen maken?” “Wat als ik uiteindelijk het geld toch zelf nodig blijk te hebben?” “Zullen mensen vinden dat ik bezig ben mezelf op de borst te slaan, als ik vertel over mijn donaties?”
Mijn leven leven zoals ik het van binnen voel
Al die gedachten komen. Maar ik heb besloten dat, ook al zou het bovenstaande allemaal waar zijn, ik dat dan voor lief neem. In het spel voelde ik hoe fijn het is om je leven te leven zoals je het van binnen voelt. En dat wil ik ook in het echte leven doen.
In een eerdere blog heb ik al aangekondigd dat ik dit jaar drie keer 1.000,= wil overmaken aan doelen gerelateerd aan armoede. De eerste donatie, vandaag overgemaakt, gaat naar Stichting Taaibosch, voor het project Pabalelo Trust in Botswana. Waar tuintjes zijn aangelegd zodat mensen meer zelfvoorzienend worden als het gaat om voedsel. Er is een onderlinge methode aan gekoppeld om de kennis over natuurinclusieve voedselverbouwing over te dragen binnen de gemeenschap. Lees meer over het Pabalelo Trust project op hun website.
Een mail in het Zuid-Afrikaans
Via Henk Smit van Driekant kwam dit doel op mijn pad. Bij mijn aankondiging om deze donatie te gaan doen, kreeg ik een mail doorgestuurd van de initiatiefneemster van het project, geschreven in het Zuid-Afrikaans. Een harverwarmend mail: “…my dank vir julle heel, heel belangrike bydrage aan wat ons probeer doen om voedselsekuriteit te help bevorder aan mense wat in ’n oorgangsituasie leef. Nie alleen is alles rondom die mense hier aan’t verander wat klimaat betref, hulle kultuur en wyse van tradisionele bestaan is ook onder druk as gevolg van bevolkingsaanwas….”
Wat mooi, een mail in het Zuid-Afrikaans! Nooit eerder gekregen. Zo’n grote afstand en toch voelt het zo dichtbij.
Het maakt me blij. Net als in het spel.
Het maakt me ook blij dit te delen met jou als lezer. Alleen al dat je dit leest, betekent dat we verbonden zijn. Dat we ergens hetzelfde gevoel delen.
Door Heidi Leenaarts – initiatiefnemer United Economy
